Ένα γράμμα..

Είμαι μητέρα και δασκάλα δημοτικού. Φέτος προτάθηκα για την υποστήριξη ενός σοβαρού, πολύ σοβαρού και ... όμορφου παιδιού. Λοιπόν: μόλις φτάνω στην τάξη, η κυρίαρχη δασκάλα με προειδοποιεί: «Να προσέχεις τη μητέρα που θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να σε τραβήξει στα βάσανά της και μετά έχει λίγο εμμονή με το γεγονός ότι η κόρη της μπορεί να κάνει τα πάντα. , τα καταλαβαίνει όλα κ.λπ.» και εγώ... σωπαίνω.
Μου λέει ότι πρέπει να πάμε να επισκεφτούμε ένα μέρος με την τάξη και ότι η μητέρα έχει «εμμονή» με το γεγονός ότι πρέπει να πάει και η κόρη της... Εγώ ακόμα σιωπώ και στο μεταξύ σταυρώνω τα μάτια του παιδί που είναι αυτά τα δικά μου και μέσα μου μιλάω και της λέω "μην ανησυχείς θα σε πάω εκεί" ... χαμογελάει είναι όμορφη ... αλλά καμία δασκάλα που είναι μαζί της τρία χρόνια τώρα μου λέει ποιες είναι οι ικανότητές της ή όχι, η λειτουργική διάγνωση είναι πολύ γενική. Βγαίνουμε και ξεκινάμε την ξενάγηση. Το κορίτσι με το αναπηρικό καροτσάκι προσπαθεί να σπρώξει τον εαυτό της προς τα εμπρός για να δει τις εικόνες, τους καμβάδες, τους πίνακες, αλλά η δασκάλα της τάξης μου λέει να την τραβήξω πίσω γιατί παίρνει τη θέση και τη θέα μακριά από αυτούς που «καταλαβαίνουν»...
Αντιστεκομαι και κανω σαν να μην το ειχα ακουσει, την παω παντου και της μιλαω και εξηγω ... η δασκαλα με κοιταει λοξα.
Ας επιστρέψουμε στην τάξη και ενώ όλη η ομάδα της τάξης αναφέρει για την έξοδο, αυτή δεν έχει ούτε εργασία ούτε βιβλίο, τίποτα... και είμαι στην πρώτη μου μέρα και δεν έχω ετοιμάσει τίποτα.
Δεν πειράζει να οργανωθώ, να την εμπλακώ και να ζητήσω από τη συμμαθήτριά της, ένα πολύ χαριτωμένο κοριτσάκι, να μας αφήσει να δούμε το βιβλίο. Προσπαθεί, αλλά μετά λέει ότι δεν έχει χρόνο, πρέπει να συνεργαστεί με άλλους.
Σνακ: μόνοι και οι άλλοι σε μια παρέα. Αλλαγή πάνας πανικού: οι θυρωροί ανταγωνίζονται να μην έρθουν. Θα σου αλλάξω την αγάπη, είσαι μια ώρα με τα κακά. Μιλάω με την περσινή δασκάλα που μου ξεφορτώνει μια σειρά από άσχημα πράγματα για τη μητέρα της, για την οικογένεια και για το γεγονός ότι δεν μπορεί να εργαστεί με τόσο σοβαρό μειονέκτημα. Τη ρωτάω αν έχει χρησιμοποιήσει ποτέ AAC ή τεχνολογία και μου λέει ότι η υποστήριξή τους προέρχεται από πτυχίο εκπαιδευτικών επιστημών και ότι έχουν δώσει μόνο τέσσερις εξετάσεις που είναι πολύ γενικές για να γνωρίζουν τα πάντα...
ΑΚΟΜΑ ΑΝΤΙΣΤΕΚΩΜΑΙ
Εν τω μεταξύ, είμαι φουλ ερωτευμένος με το μωρό μου ... έχει το δικό μου, τα βάσανα της μητέρας της είναι δικά μου ... Παίρνω τις απαντήσεις της από αυτήν. Ένα κουλουριό κουλουριασμένο πάνω του που δείχνει σωστά όλα τα χρώματα, τα σχήματα, τα γράμματα, τους αριθμούς που απαντά σε όλες τις ερωτήσεις μου ακριβώς με κραυγές που καταλαβαίνω και ερμηνεύω καλά.
Της έδωσα χίλια φιλιά και μου έδωσε χίλια χάδια. Στο τέλος της ημέρας αποχαιρετώ και ο δάσκαλος της τάξης μου λέει «όσο και αν είσαι πολύ ικανός το χρειαζόμασταν»!
Γυρίζω και στην πόρτα λέω: «Τρέχω σπίτι, με περιμένει η παντελώς ανάπηρη κόρη μου».

ΟΛΙΚΟΣ ΠΑΓΕΤΟΣ.
Σήμερα έφτασα με το Ipad μου και με τον αέρα του τσαντισμένου, εκείνοι, οι δάσκαλοι προσπάθησαν να συνέλθουν, αλλά είπα: «Ακούστε, δεν είμαι ο δάσκαλος αυτού του παιδιού, είμαι δάσκαλος της τάξης για να υποστηρίξω το τάξη, το παιδί ανήκει σε όλους, σε όλη την τάξη οπότε ή σχεδιάζουν μαζί ή είναι πικρά λάχανα Αν είδες αυτό που βλέπω σε αυτήν, αν είδες μέσα σε αυτό το σώμα που δεν ανταποκρίνεται, ένα κοριτσάκι σαν όλα τα άλλα, πρόθυμα να ανακαλύψουν ότι ξέρει να παίζει, να αλληλοεπιδρά, τότε αυτή η τάξη θα ήταν καλύτερη, θα ήσασταν καλύτεροι άνθρωποι και ο κόσμος θα ήταν ένα παραμύθι».
Το κοριτσάκι μου διασκέδασε πολύ με τις εφαρμογές της εφαρμογής ... όλα τα παιδιά ήταν πίσω της προσπαθώντας να καταλάβουν τι χρησιμοποιούσε ... Έκανα μια μικρή ομάδα ψυχαγωγίας και έξω από το γραφείο της μπόρεσε να τσιμπήσει με άλλους παιδιά ... Τους έφερα ένα βιβλίο με παραμύθια και της είπα στο αυτί να το διαβάσει όταν δεν είμαι εκεί για να μην νιώθει μόνη. Είναι δεκαοχτώ ωρών και όταν είναι χωρίς εμένα… είναι μόνη και δεν κοιτάει τίποτα.
Τώρα είμαι στο σπίτι και κοιτάζω την κόρη μου… και ελπίζω και προσεύχομαι να μπορέσει να επιβιώσει από την κακία και την άγνοια των ανθρώπων.

Irene Colombo, δασκάλα και μητέρα